آیه 8 سوره یوسف

إِذْ قالُوا لَيُوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلى‌ أَبِينا مِنَّا وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبانا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ «8»

إِذْ قالُوا لَيُوسُفُ وَ أَخُوهُ‌: ياد بياور زمانى را كه گفتند برادران با يكديگر:

هرآينه يوسف و برادرش بنيامين، أَحَبُّ إِلى‌ أَبِينا مِنَّا: دوست‌ترند به نزد پدر ما از ما. تخصيص بنيامين به ذكر به جهت اختصاص او است به اخوّت از طرفين. وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ: و حال آنكه ما جوانان توانا و مردان كارزاريم و ايشان خردسال و بى‌كفايت، پس بايستى ما را دوست‌تر دارد. و چون عاجز و ضعيف را بر ده مرد

«1» بحار الانوار، جلد 12، صفحه 219.

«2» بحار ج 18 ص 325 و 376.

جلد 6 - صفحه 176

قوى اختيار نموده، إِنَّ أَبانا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ‌: بدرستى كه پدر ما در دورى است آشكارا، يعنى رأى او در اين كار خطا واقع شده به جهت تفضيل مفضول يا ترك تعديل در محبت.

دفع شبهه: برادران حضرت يوسف نظر خود را مقصور در ظاهر نموده، به مشاهده حال، خود را برتر دانستند؛ غافل از آنكه محبت خدائى منشأش توانائى و بزرگسالى نيست، بلكه دائر مدار ديندارى و رضاى سبحانى است، گرچه صاحبش در نظر به غايت پستى و ناتوانى و خردسالى باشد. بنابراين تفضيل بين اولاد در عطا و محبت و اكرام، وقتى براى امر دينى و فضيلت واقعى باشد، هرآينه دليل نقلى و عقلى حاكم بر رجحانش خواهد بود، لذا در ازدياد محبت يعقوب عليه السّلام به يوسف عليه السّلام نسبت به ساير برادرانش اشكالى نيست.

خلاصه نشستند رأى دادند كه حيله نمائيم و او را از پدر دور تا به جهت فقدان او ما را دوست دارد، يكى از آنها گفت:

لَقَدْ كانَ فِي يُوسُفَ وَ إِخْوَتِهِ آياتٌ لِلسَّائِلِينَ «7» إِذْ قالُوا لَيُوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلى‌ أَبِينا مِنَّا وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبانا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ «8» اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوِ اطْرَحُوهُ أَرْضاً يَخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَ تَكُونُوا مِنْ بَعْدِهِ قَوْماً صالِحِينَ «9» قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ لا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَ أَلْقُوهُ فِي غَيابَتِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِنْ كُنْتُمْ فاعِلِينَ «10»

ترجمه‌

بتحقيق بوده است در قصّه يوسف و برادرانش نشانه‌هائى براى سؤال- كنندگان‌

هنگاميكه گفتند هر آينه يوسف و برادرش محبوب‌ترند نزد پدر ما از ما با آنكه مائيم جماعتى توانا همانا پدر ما در خطائى است آشكار

بكشيد يوسف را يا بيندازيد او را در زمينى تا خالص شود براى شما توجّه پدر شما و بشويد پس از آن گروهى شايستگان‌

گفت گوينده‌اى از ايشان نكشيد يوسف را و بيندازيد او را در قعر چاه كه بگيرند او را بعضى از كاروانان اگر باشيد كارى كنندگان.

تفسير

در جوامع نقل نموده كه بعضى از يهود ببزرگان مشركين گفتند از محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم سؤال كنيد كه چرا آل يعقوب از شام بمصر هجرت نمودند و قصّه يوسف چه بوده و آنها سؤال نمودند و حضرت جواب صحيح فرمود بدون آنكه شنيده يا در كتابى خوانده باشد بنابراين مراد از آيات براى سؤال كنندگان نشانه‌هاى قدرت و حكمت خداوند و دليل بر نبوّت پيغمبر خاتم است در اين قصّه كه از اين قرار است وقتى كه گفتند برادران پدرى حضرت يوسف كه يوسف و برادر ابوينى او بنيامين محبوب و عزيزترند نزد پدر ما از ما با آنكه ما مردان متعصّب توانا و اهل كار و كارزاريم و آن دو كودك ضعيف ناتوان و نبايد بر ما مزيّت داشته باشند و اين نيست مگر براى آنكه پدر ما از راه حقّ تخطّى نموده و در تشخيص مورد قابل محبّت خطا كرده و مفضول را بر فاضل مقدّم داشته و بايد براى اين امر چاره‌اى نمود و آن اين است كه يوسف را بكشيد يا ببريد او را و بيندازيد در زمينى دور از آبادى كه اميد باز گشت از آن نباشد و در نتيجه محبّت و توجّه و علاقه پدر شما مخصوص بشما شود و ديگرى شريك يا حائز قسمت عمده آن نباشد و پس از انجام امر توبه كنيد و مردم صالحى شويد و جهت محبّت فوق العاده حضرت يعقوب بحضرت يوسف و برادر ابوينى او گفته‌اند آن بوده‌

جلد 3 صفحه 125

كه مادر او و بنيامين راحيل زوجه دوم آنحضرت بيشتر مورد علاقه او بود و در ولادت بنيامين بمرض نفاس فوت كرده بود لذا آندو بيشتر مورد مرحمت و شفقت بودند براى صغر سن و نداشتن مادر و حضرت يوسف علاوه بر كمال حسن و جمال و جلال آثارى در طفوليّت براى مقامات عاليه او مشاهده ميشد كه از آن جمله خواب مذكور بود كه چون بسمع برادران رسيد يكباره عنان صبر و شكيبائى را از دست داده و كانون حسد در آنها مشتعل گرديد و متّفقا در مقام چاره جوئى بر آمدند يكى از آنها كه بعضى گفته‌اند يهودا ارشد آنها بوده و بعضى گفته‌اند روبيل اكبر آنها بوده و قمّى ره روايت نموده كه لاوى بوده در هر حال بالنّسبه مهربانتر بوده گفت نبايد او را كشت چون معصيت كبيره است بهتر آنستكه او را در چاهى كه سر راه قافله باشد بيندازيد تا كاروانان كه ناچار محتاج بآب ميشوند او را بيرون آورند و با خودشان باسيرى ببرند و از نظر پدر ما غائب شود و ما بمقصود خودمان نائل شويم بدون آنكه مرتكب جنايت بزرگى شده باشيم اگر چاره‌اى بايد كرد اين است سايرين هم قبول نمودند و كلمه غيابت مأخوذ از غيبت و مراد جائى است كه چيزى كه در آنجا است غائب از انظار شود و سبب اطلاع برادران بر خواب بعدا ذكر خواهد شد ..

إِذ قالُوا لَيُوسُف‌ُ وَ أَخُوه‌ُ أَحَب‌ُّ إِلي‌ أَبِينا مِنّا وَ نَحن‌ُ عُصبَةٌ إِن‌َّ أَبانا لَفِي‌ ضَلال‌ٍ مُبِين‌ٍ «8»

زماني‌ ‌که‌ گفتند برادران‌ ‌هر‌ آينه‌ يوسف‌ و برادرش‌ ‌إبن‌ يامين‌ محبوب‌ترند نزد پدر ‌ما و حال‌ آنكه‌ ‌ما جوانان‌ رشيد كارزار شجاع‌ دلير هستيم‌ بدرستي‌ ‌که‌ پدر ‌ما ‌در‌ گمراهي‌ آشكار ‌است‌.

‌اينکه‌ كلام‌ ‌از‌ پسران‌ يعقوب‌ مشتمل‌ ‌بر‌ سه‌ صفت‌ خبيثه‌ و معصيت‌ كبيره‌ ‌است‌ بلكه‌ تالي‌ تلو كفر ‌است‌: اول‌‌-‌ حسد ‌که‌ گفتند إِذ قالُوا لَيُوسُف‌ُ وَ أَخُوه‌ُ أَحَب‌ُّ إِلي‌ أَبِينا مِنّا چون‌ يعقوب‌ ‌اينکه‌ دو پسر ‌را‌ ترجيح‌ ميداد و محبت‌ ميكرد بالاخص‌ يوسف‌ ‌را‌ ‌که‌ ‌با‌ جمال‌ و وجاهت‌ فوق‌ العاده‌ و داراي‌ اخلاق‌ حميده‌ و صفات‌ حسنه‌ ‌بود‌ محسود ‌آنها‌ واقع‌ ميشد.

دوم‌‌-‌ كبر ‌که‌ گفتند وَ نَحن‌ُ عُصبَةٌ ‌که‌ ‌ما دلاورانيم‌ و كارساز بيشتر نفع‌ ‌ما بپدرمان‌ ميرسد و ‌براي‌ قضاء حوائج‌ ‌او‌ و اصلاح‌ امور ‌او‌ آماده‌تريم‌ و يوسف‌ و برادرش‌ كوچك‌ هستند و توانايي‌ ندارند.

سوم‌‌-‌ نسبت‌ ضلالت‌ و گمراهي‌ بپيغمبر ‌خدا‌ دادند و گفتند إِن‌َّ أَبانا لَفِي‌ ضَلال‌ٍ مُبِين‌ٍ ‌که‌ العياذ باللّه‌ حماقت‌ ‌او‌ ‌را‌ گرفته‌ و باين‌ دو بچه‌ دل‌ خوش‌ كرده‌ و ‌بما‌ اعتنايي‌ نميكند و اهميّتي‌ نميدهد.

]

(آیه 8)- یعقوب دوازده پسر داشت، که دو نفر از آنها «یوسف» و «بنیامین» از یک مادر بودند، یعقوب نسبت به این دو پسر مخصوصا یوسف محبت بیشتری نشان می‌داد، زیرا کوچکترین فرزندان او محسوب می‌شدند و طبعا نیاز به حمایت و محبت بیشتری داشتند، دیگر این که، طبق بعضی از روایات مادر آنها «راحیل» از دنیا رفته بود، و به این جهت نیز به محبت بیشتری محتاج بودند، از آن گذشته مخصوصا در یوسف، آثار نبوغ و فوق العادگی نمایان بود، مجموع این جهات سبب شد که یعقوب آشکارا نسبت به آنها ابراز علاقه بیشتری کند.

برادران حسود بدون توجه به این جهات از این موضوع سخت ناراحت شدند، بخصوص که شاید بر اثر جدایی مادرها، رقابتی نیز در میانشان طبعا وجود داشت، لذا دور هم نشستند «و گفتند: یوسف و برادرش نزد پدر از ما محبوبترند، با این که ما جمعیتی نیرومند و کارساز هستیم» و زندگی پدر را به خوبی اداره می‌کنیم، و به همین دلیل باید علاقه او به ما بیش از این فرزندان خردسال باشد که کاری از آنها ساخته نیست (إِذْ قالُوا لَیُوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلی أَبِینا مِنَّا وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ).

و به این ترتیب با قضاوت یک جانبه خود پدر را محکوم ساختند و گفتند:

«بطور قطع پدر ما در گمراهی آشکاری است»! (إِنَّ أَبانا لَفِی ضَلالٍ مُبِینٍ).

البته منظور آنها گمراهی دینی و مذهبی نبود چرا که آیات آینده نشان می‌دهد آنها به بزرگی و نبوت پدر اعتقاد داشتند و تنها در زمینه طرز معاشرت به او ایراد می‌گرفتند.

ج2، ص400